.jpg)
คนที่มีความรักมักมีหวัง
ฮอร์โมนหลั่งมากมายไม่สิ้นสุด
คนเจ็บป่วยมึนงงทรงกับทรุด
ก็ถึงจุดพลิกฟื้นแช่มชื่นใจ
โรคเบื่อหน่อยกลัดกลุ้มที่รุมเร้า
เหมือนเป็นเงาติดตามแม้ยามไข้
พอรักมาเท่านั้นหายทันใด
โลกทั้งใบกลับอมสีชมพู
โรคท้อแท้เบื่อหน่ายไม่หายขาด
น่าอนาถคนไข้เขาไม่สู้
จะเยียวยาเท่าไรไม่เชิดชู
เอาแต่อู้นอนอุบน่าทุบนัก
ต่อแต่นี้ไม่รักษาด้วยยาแล้ว
ใครนอนแกร่วทุกข์ตรมระทมหนัก
ยาไม่จ่ายคำตอบจะมอบรัก
ขอฟูมฟักด้วยใจไม่ใช้ยา
--ณัชชา--
ฮอร์โมนหลั่งมากมายไม่สิ้นสุด
คนเจ็บป่วยมึนงงทรงกับทรุด
ก็ถึงจุดพลิกฟื้นแช่มชื่นใจ
โรคเบื่อหน่อยกลัดกลุ้มที่รุมเร้า
เหมือนเป็นเงาติดตามแม้ยามไข้
พอรักมาเท่านั้นหายทันใด
โลกทั้งใบกลับอมสีชมพู
โรคท้อแท้เบื่อหน่ายไม่หายขาด
น่าอนาถคนไข้เขาไม่สู้
จะเยียวยาเท่าไรไม่เชิดชู
เอาแต่อู้นอนอุบน่าทุบนัก
ต่อแต่นี้ไม่รักษาด้วยยาแล้ว
ใครนอนแกร่วทุกข์ตรมระทมหนัก
ยาไม่จ่ายคำตอบจะมอบรัก
ขอฟูมฟักด้วยใจไม่ใช้ยา
--ณัชชา--
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
