ในหนึ่งเดือนนั้นมีสี่อาทิตย์
ไยมิ่งมิตรคิดมากจนอยากกั้น
ในหนึ่งปีกี่สัปดาห์?ไยจาบัลย์
ต้องพบกันแน่นอนอย่าร้อนใจ
ตอนนี้ยังไม่ว่างใช่จางจืด
คิวเป็นพืดไม่เหลือทั้งเหนือใต้
รออีกนิดเถิดหนาใช่ลาไกล
ไม่มีใครเกี่ยวข้องจะย่องมา
ไม่ต้องมีวันนัดให้คัดเลือก
ไม่ต้องมาผูกเชือกแผ่เหงือกร่า
ไม่ต้องจับจองตัวให้มัวตา
ไม่ต้องว่าให้อาย รอปลายปี
รักคนที่เคยหล่อต้องรอหน่อย
อย่าใจน้อยคนงามจงตามพี่
เมื่อถึงวันของเธอได้เจอดี
นานนานทีมีสุขต้องปลุกเอา
“ไพร พนาวัลย์”
จากหนึ่งวัน เป็นเดือน เหมือนแกล้งหลอก
ปล่อยให้หญิง ช้ำชอก บอกความเหงา
นับเวลา นาที นี้ซึมเซา
ตั้งแต่เช้า จรดค่ำ พร่ำหาเธอ
กว่าจะผ่าน กาลเนิ่น สะเทิ้นแท้
เจ็บดวงแด แน่นิ่ง จริงไหมเอ่อ
จะมาหา ยังผลัด ปัดจนเบลอ
ได้แต่เพ้อ คร่ำครวญ จวนขาดใจ
รอให้ว่าง ทางไกล ฤทัยหวั่น
จากวันจันทร์ ถึงเสาร์ เศร้าแค่ไหน
หัวอกของ คนรอ ท้อเพียงใด
มีบ้างไหม ใครรู้ อยู่เพียงเดียว
ด้วยรักคน เคยหล่อ จึงรออยู่
ด้วยรักผู้ แก่ชรา หนังหน้าเหี่ยว
ด้วยรักรูป ซูบผอม จึงยอมเชียว
ด้วยรักเกี่ยว เทียวทบ อยากพบจัง
พันทอง
๒๙/๐๙/๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
