เขาทำร้าย กายใจ ให้ปวดเจ็บ
บาดแผลเย็บ ฟันแทง แยงกี่หน
ถึงปางตาย หมายย้ำ ซ้ำสกนธ์
ป่วนกมล วิปริต จิตฟั่นเฟือน
กราบก้มศอ ขอขมา ลุลาโกรธ
ยังยกโทษ รับไหว้ ให้เป็นเพื่อน
เลยเวลา นาที นานปีเดือน
เขาเยี่ยมเยือน เลี้ยงสู่ มิรู้จำ
มอบอภัย ใจกว้าง อย่างสมุทร
โดนเขาขุด ล้มครืน ยืนกระหน่ำ
กล่าวใส่ร้าย ป้ายเปลว เลวระยำ
ยังสร้างทำ ความดี พลีชีพา
ไร้ม่วงแดง แบ๊งค์เทา กระเป๋าแฟบ
เพื่อนลิ้นแลบ กวักเขา เข้ามาหา
เย้าหยอกเอิน เชิญดื่ม ปลื้มสุรา
เมาเรียกว่า ลูกพี่ หลงดีใจ
ยึดอีหรอบ กรอบเดิม มิเสริมแต่ง
คิดเปลี่ยนแปลง ปรับทาง บ้างเอาไหม
เขาดีมา ถ้าดี ตอบดีไป
เขาชั่วช้า ถ้าใช่ ให้ชั่วมัน
ถ้าพูดดี กี่ครั้ง ยังเหมือนเก่า
จับเขย่า เข่าศอก ตอกหน้าสั่น
ทิ้งวาทะ อภัย ไล่ฟาดฟัน
คงพบวัน สงบ จบเสียที!
เจ็บไม่รู้จำ ให้อภัยใจกว้าง สร้างสุขได้หรือ
รพีกาญจน์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
