ยิงเข้ามา ฮา ฮา ข้าไม่เจ็บ
เท่าขี้เล็บ เห็บหมา ขี้ตาเขิน
ไม่ระเคือง ระคาย กายก้ำเกิน
หลวงตาเถิน มอบยันต์ กันลูกปืน
เห็นแดงเถือก เกลือกเนื้อ นั้นน้ำสี
เห็นรูมี กลวงโบ๋ เสื้อโหลผืน
ลิเกเก่า เกากลาก ฉากปีซืน
เรื่องไหลลื่น ตลอด ยอดแสดง
คว้าหมับไป ใช่นาง ซ้อนข้างหลัง
ดูสินั่ง คอตก หน้าอกแข็ง
ซิ่นใส่หลวม น่วมเนื้อ เสื้อสีแซง
เสียงพร่าแปร่ง เอ่ยเอื้อน เหมือนผีพราย
อมนุษย์ ขุดซาก จากป่าช้า
ใช้มนตรา กำกับ ปรับขยาย
สูดชื่นชม สมปอง สองวันตาย
ซ่อนแม่สาย ละอินดอง ตัวของจริง
ตัวจริง เสียงจริง - เป็นหวัดนิดๆ ไอหน่อยๆ
บางคำไม่สัมผัสรูป ขออนุญาตสัมผัสเสียง
รพีกาญจน์
อ้าว! หมดกันยังไม่ทันได้พรอดรักกับน้อง "ละอองดิน"
โธ่! ลุงรพี ฯ ทำกันได้
(หลวงเทอ ฯ ถอย....)
โอ้บร๊ะเจ้า...เอาไง...กระไหลเหลอ
รพี ฯ เป๋อ...นั้นมี...ผีสมิง
พร้อมกะยันต์...ตาเถิน...สะเทิ้นพิง
รัวดะยิง... ฤ มิเข้า...เราก็งง
จึ่งพระบาท...ถีบดัน...เตะยันผี
พรายสตรี...ร่วงหล่น...ถนนไถ
แล้วก็บิด...บรื้นบรื้น...กะคืนไป
หาชีปะขาวไว...ในบัดดล... (อ้าวววว.....เชิด)
(ชีปะขาว ให้ตะกรุด)
จอดกระไซต์...แล้วโผน...กระโจนถา
กอดเกาะขา...ชีปะขาว...วะวาวขน
ช่วยกระผม...ก่อนม้าง...มล้างชนม์
รพี ฯ คน...เล่นของ...ช่ำชองชาญ
ฝ่ายปะขาว...เลิศล้วน...กระบวนไสย
เอานี่ไป...เยี่ยมยุทธ...ตะกรุดหาญ
เสือผยอง...บำบัด...กระจัดพาล
เจ้าก็ขาน...มนต์เถิด...เปิดพลัง
(หลวงเทอ ฯ ลองตะกรุด)
"พยัคโฆ....พยัคฆา...พญาเสือ
พละเหลือ...จงเกิด....กำเนิดขลัง"
บัดกะเดี๋ยว...ลมโกรก...กระโชกดัง
ฟ้าก็ฟาด...เสียง "ปั้ง"...จังสรีร์
หลวงกระเหลอ...กำยำ...ก็ดำมิด
แต่ชิวิต...ไป่ดับ...ฤ กลับผี
แกว่งกวะหัตถ์...ขวับขวับ...สลับวี
ประเกิดมี...ฟ้าฟาด...ฉะฉาดตาม
ฮ่า ฮะ ฮ่า!...คราวนี้...รพีฯ เอ๋ย
เสร็จแน่เลย...ลงโลง...กระโดงหาม
แล้วก็บิด...ทันใด..กระไซต์งาม
จักชะความ...กับโจทก์...โฉดรพี ฯ
ลุงรพี ฯ จันทร์หน้าโดนแน่
ศรีเปรื่อง
๒๗ ก.ย. ๒๕๕๖
แทรก ลหุ อย่างเดียวชักจะไม่ไหว ขอเอาคำตาย กับคำเอก มาช่วยนะครับตระกรุดหนังเสือ พยัคฆ์คำราม
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
