เคยเกี่ยวกำ ลำไย ใส่ตะกร้า
เจ้าบินหลา ลงใต้ ไร้สุ่มเสียง
ลืมหัวสั่น ฟันหลอ ชายคอเอียง
บ่าวป่าเมี่ยง เลี้ยงหมู อยู่ปลายนา
บินสะปะ ทะลุ พายุฝน
หัวเฉี่ยวชน ปูดโน โงตั้งหน้า
เห็นสตางค์ ยางดี มีราคา
คงวิวาห์ คู่หนุ่ม เมืองชุมพร
รพีกาญจน์
แม้พลัดถิ่น จินต์แท้ แค่อ้ายเหนือ
ขอจงเชื่อ สักครั้ง ยังเหมือนก่อน
มานอยู่ที่ พี่แน่ มิแปรจร
ผ่านชุมพร ทอนเหนือ ก็เพื่องาน
ห่างเพียงกาย ใจน้อง กองแทบตัก
มานตกพุ่ม หลุมรัก ฟูมฟักสาน
เก็บกอบก่อ ต่อเติม เพิ่มตำนาน
จะกี่กาล ผ่านเคลื่อน มิเลือนกัน
"ดิน"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
