เสียดายวันเดือนปีที่เลยล่วง
เสียดายห้วงเวลาที่มาแค่
เพียงหนึ่งช่วงชีวิตที่ติดแจ
กลับพ่ายแพ้แก่กรรมที่ซ้ำเติม
รักครั้งแรกหวานล้ำแสนฉ่ำชื่น
ทุกวันคืนชื่นชมภิรมย์เริ่ม
แต่ต่อไปลางเลือนไม่เหมือนเดิม
ไม่มีเพิ่มกลับลดดั่งหมดบุญ
ธุรกิจพังพาบไร้ดาบสู้
เข้าพันตูมือเปล่าหมดเงาหุ้น
ต้องขาดทรัพย์ยับเยินไร้เงินทุน
ต้องวิ่งวุ่นกอบกู้เพียงผู้เดียว
ส่วนเธอนั้นหันหลังเฝ้าตั้งแง่
หมดทางแก้กลับลำฝ่าน้ำเชี่ยว
สิ่งล้ำค่ากลับกลายอยู่ปลายเกลียว
ดั่งถูกเคียวบาดมือสุดยื้อคืน
จึงต้องจำจากลาน้ำตาร่วง
สุดแสนห่วงเพียงใดทำใจชื่น
รักแสนรักสุดช้ำสุดกล้ำกลืน
กลั้นสะอื้นฝืนใจจำไกลกัน
คิดถึงวันก่อนเก่าเราเคยอยู่
ประคองคู่ชู้ชมภิรมย์มั่น
สองเราสุขสดชื่นทุกคืนวัน
พอตื่นพลันกลับหาย เสียดายจัง
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
