ยามฟังเพลงลาทีทีปากน้ำ
เหมือนตอกย้ำความหลังให้หลั่งไหล
สถานตากอากาศบางปูไซร้
เราเคยให้อาหารแก่นางนวล
ตรงสะพานถ่ายภาพแสนซาบซึ้ง
ยังคำนึงถึงใครยามไห้หวน
วัดอโศการามยามเชิญชวน
ใจเจียนจวนจะขาดยามคลาดคลา
ริมน้ำหน้าศาลากลางบนทางเท้า
ที่สองเราร่วมเดินเพลินริมท่า
จับก้อยเกี่ยวจูงกันวันกลับมา
จำใจลาน้องนางเดินทางไกล
แต่มินานใจนางก็ห่างเหิน
คงเพลิดเพลินเยี่ยมเยือนกับเพื่อนใหม่
ต่อจากนั้นต่างคนก็ต่างไป
ฟังทีไร เพลงปากน้ำ ชอกช้ำเกิน
“ไพร พนาวัลย์”
บางปู
เพลินนัยน์ตา ฟ้าใส ในยามเย็น
มองแลเห็น เป็นพรวน นางนวลเหิน
เสียงน้ำพัด ซัดฝั่ง ฟังเพลิดเพลิน
สุขเหลือเกิน เดินชม สุขสมใจ
สายลมเย็น เห็นเกลียวคลื่น ชื่นโชยฉ่ำ
ตะวันต่ำ อำลา นภาใส
แสงสีทอง ส่องฟ้า อ่าอำไพ
งามวิไล ใสสด งดงามตา
เพลินพิศชม ลมคลื่น ชื่นเย็นฉ่ำ
ฟ้าใกล้ค่ำ รำไร ใจผวา
จำจากไกล ไปก่อน จะย้อนมา
ขอสัญญา ว่าประจักษ์ รักปางปู
ชลนา ทิชากร
เพลินนัยน์ตา ฟ้าใส ในยามเย็น
มองแลเห็น เป็นพรวน นางนวลเหิน
เสียงน้ำพัด ซัดฝั่ง ฟังเพลิดเพลิน
สุขเหลือเกิน เดินชม สุขสมใจ
สายลมเย็น เห็นเกลียวคลื่น ชื่นโชยฉ่ำ
ตะวันต่ำ อำลา นภาใส
แสงสีทอง ส่องฟ้า อ่าอำไพ
งามวิไล ใสสด งดงามตา
เพลินพิศชม ลมคลื่น ชื่นเย็นฉ่ำ
ฟ้าใกล้ค่ำ รำไร ใจผวา
จำจากไกล ไปก่อน จะย้อนมา
ขอสัญญา ว่าประจักษ์ รักปางปู
ชลนา ทิชากร