หลังจากนั้นผมก็พยายามจะช่วยเท่าที่โอกาสอำนวย เพราะน้องๆบางคนอาจจะตั้งใจเรียน ขยัน ไม่ได้เกเร แต่ไม่มีหัวด้านนี้ หรือยังไม่เคยมีประสบการณ์(เหมือนกระผมที่แต่ก่อนก็คิดว่ากลอนมันช่างแต่งยากแต่งเย็นอะไรปานนี้).
กระผมขอเล่าเรื่องสมัยเรียนมัธยมสามให้ฟัง(ในโรงเรียนแห่งหนึ่งแถวเทือกเขาภูพานภาคอีสาน) ครูสอนวิชาคหกรรมเทอมสุดท้าย คุณครูกล่าวว่า
"เราก็ฝึกทำอาหาร ฝึกผสมสูตรมาจนจะครบเทอมอยู่แล้ว ทีนี้สำหรับ 10 คะแนนสุดท้ายนี้ ครูจะให้การบ้านที่ลำบากสักหน่อยนะ ครูจะให้จับกลุ่มกันทำเขียง(เขียงไม้มะขามเอาไว้สับเนื้อให้ละเอียด) ส่งครูอีกหนึ่งอาทิตย์นะ"
ผมกับกลุ่มเพื่อนอีกสองคนจับกลุ่มกันและนั่งกุมขมับ โอ้ การบ้านยากสุดๆอะ กลับบ้านแต่ละคนก็ต่างรื้อต่างหาเลื่อยที่เป็นอุปกรณ์ที่มีแทบทุกบ้านสมัยนั้น
ผมเองก็บ่นกับพ่อผมว่า "พ่อ ครูให้ทำเขียงส่ง" "โน่น ป่ามะขามหลังบ้านโน่น ไปเลยลูก"
ผมกับเพื่อนจึงไปปีนต้นมะขาม เลือกกิ่งใหญ่ที่พอจะเลื่อยเป็นเขียงได้ ออกแรงช่วยกันสามคน กิ่งแล้วกิ่งเล่า ไม่มีกิ่งไหนขาดให้สักกิ่ง
ลงมานั่งพักปรึกษากันใหม่ ขึ้นไปใหม่และลดขนาดกิ่งลงมาหน่อย เลื่อยไปเลื่อยมาอยู่ดีๆ งูเขียวตัวเบ้อเริ่มจากไหนไม่รู้มาชูคอขู่ฟอดๆอยู่
ทีนี้ไม่สนกันแล้วจะโขงจะเขียง ท้ิงเลื่อยและกระโดดลงจากต้นมะขามวิ่งหางจุกตูดกันทั้งสามคน
พอครบกำหนดส่ง ไม่มีส่งครูเดินหน้าหงอยๆกันมาบอกครู
แต่เอ๊ะ เพื่อนๆหลายคนมีส่งครู!!! เล่าให้ครูฟัง ครูขำใหญ่เลย ครูบอกว่า
"พวกเธอเรียนเก่งสุดของห้อง แต่ทำไมซื่อกันจัง ครูแค่ต้องการเขียงมาไว้ใช้ให้น้องๆรุ่นต่อไปในห้องคหกรรมของเรา พวกเธอก็ใช้วิธีเดียวกับเพื่อนก็ได้"
ผมและเพื่อนจึงไปซื้อเขียงที่ตลาดพร้อมกันทั้งสามคนด้วยสีหน้าขวยเขินสุดขีด โดนตัดคะแนน3คะแนน ส่งไม่ทันตามกำหนด อิอิอิอิ
ทีนี้ผมเลยเข้าใจน้องๆ แต่ประเด็นที่ผมตั้งข้อสังเกตคือ
๑.ครูคนนี้ต้องโหดมากเลยถึงให้แต่งแต่ละคนถึง๑๐๐บท
๒.การวัดผลครั้งนี้ต้องสำคัญมากๆถึงให้แต่งถึง๑๐๐บท
๓.ต้องเป็นนักเรียนที่เก่งกลอนพอสมควร ครูถึงกล้าให้แต่งถึง๑๐๐บท
แต่น้องก็ควรเข้าใจสมาชิกเว็บที่นี่นะครับ หลายๆท่านรักกลอน รักภาษาไทย บางท่านเป็นครูอาจารย์หรืออาจจะเป็นนักกลอนที่มีชื่อเสียงในกลุ่มกวีกลอนของไทย ย่อมไม่สบายใจที่เราจะมาขอกลอนแบบง่ายๆ แบบสำเร็จรูปเช่นนี้โดยไม่มีอะไรที่ให้เห็นถึงความพยายามเลย เรียกว่าก็ต้องเข้าใจพวกพี่ๆด้วยเช่นกันนะจ๊ะน้องๆ
ไงก็ตามเพื่อเป็นช่วยเหลือนิดๆหน่อยๆพี่จะเริ่มให้สองบท(แต่สำนวนแต่ละท่านไม่เหมือนกัน ถ้าครูเขาสงสัยหรือตั้งข้อสังเกตมาน้องลองพิจารณาดูว่าจะตอบครูอย่างไรนะจ๊ะ)
๐กลอนกนกน้ำหนึ่งตราตรึงถ้อย
เสียงแช่มช้อยชื่นฉ่ำล้ำภาษา
ย่อมค่อยคิดประดิษฐ์เด่นลำเค็ญมา
จึงแก่กล้าแกร่งก้องทำนองงาม
๐ดั่งเด็กด้อยค่อยคลานตระหง่านตั้ง
เพียงลำพังพลอยล้มให้ก้มหาม
แต่สักพักจักวิ่งทิ้งรอยคร้าม
และก็ข้ามสิ่งเข็ญพบเพ็ญพราว
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
