ขอบคุณภาพจากInternetค่ะ
ข้างถนน
ในวันที่ย้ายบ้านผ่านมานั้น
ฉันพบมันที่ปากซอยอันสับสน
กลางสังคมแสนพลุกพล่านของยานยนต์
มันพร้อมเห่าทุกผู้คนริมข้างทาง
ขับรถผ่านที่ตรงนี้สักกี่ครั้ง
มันก็ยังคอยเห่าอยู่รายรอบข้าง
คล้ายกับเป็นเจ้าครองของเส้นทาง
ยั่วโมโหไม่เว้นว่างระหว่างวัน
เป็นเจ้าของเขตแดนแคว้นถนน
จนฉันหมดความอดทนและอดกลั้น
ลงจากรถมอเตอร์ไซต์ไล่ประจัญ
ไล่ทุบตี-ไม่ช้ามัน...ก็กลับมา
ทุกผู้คนรู้ทั่วกันว่าฉันเกลียด
ทั้งหยามเหยียดทุกสถาน-สันดานหมา
มันเฝ้าเห่าอยู่ตรงนี้ไม่เลิกรา
ฉันจึงเริ่มออกค้นหาเจ้าของมัน
และแล้วความจริงนั้นก็ปรากฏ
ค้นพบความเศร้าสลดไม่คาดฝัน
จากปากคำที่เล่าความไต่ถามกัน
พบความจริงน่าไหวหวั่น - จากความจริง
“...เคยเป็นหมาที่แสนดีและเรียบร้อย
ทุกเช้าเจ้าของเฝ้าคอยพามันวิ่ง
เคล้าเคลียคลอพัวพันแนบเคยแอบอิง
แล้วบางสิ่ง...ก็...กระชากจากมันไป….
เอี๊ยด....โครม...เปรี้ยง...เหวี่ยงร่างกองท้องถนน
ร่างของคน-เคลื่อนย้ายร่าง-เหลือทางไว้
ลมหายใจเฝ้าคอยรอต่อหัวใจ
มันไม่เคยจากไปไหนแต่นั้นมา...”
หมาตัวหนึ่งอยู่ริมทางข้างถนน
เห่ารถยนต์ทุกทุกคันที่ขวางหน้า
มันมองเห็นอะไรในแววตา
คอยค้นหา...หา...บางสิ่งที่หายไป
............................................................
โกรธตัวเองที่ชั่วช้ากว่าที่คิด
โกรธชีวิตที่เคยบ้า...น้ำตาไหล
แค่อภัยยังไม่เคยให้อภัย
หวังอะไร...คอยคิดหวัง...จากสังคม?
ประพันธ์โดย
กระบี่ ใบไม้
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
