เพราะความเหงาเข้าแทรกใจแหลกยุ่ย
จึงอยากคุยอยากถามในยามใกล้
ดั่งเป็นเพื่อนร่วมบ้านร่วมธารใจ
หนทางไกลห่างกันมีฉัน-เธอ
เป็นเพื่อนร่วมต่อกลอนอักษรสาส์น
ด้วยเจือจานรักใคร่ยามใจเผลอ
ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มยามพิมพ์เจอ
ยามหาวเรอยังสุขสนุกกัน
เวลาเธออิ่มใจจะไม่ขอ
ไม่มัวรอให้เก้อกวนเธอนั่น
ยามฉันอิ่มเอมใจทีใครมัน
ไม่มีเธอ ไม่มีฉัน ไม่ตันตาย
“ไพร พนาวัลย์”
อันความเหงา หงอยเงื่อง เป็นเรื่องแปลก
ชอบมาแจก จ่ายจัง คลั่งจนหน่าย
ไล่เท่าไหร่ ไม่หนี ลี้ในกาย
จนฟูมฟาย หลายหลาก ยากลำเค็ญ
ได้มีเพื่อน รุ่นใหญ่ ไว้ห่วงหา
แสนล้ำค่า คราเหงา เข้าขูดเข่น
เป็นทั้งพ่อ เพื่อนพี่ ที่อยากเป็น
ทุกประเด็น ได้หมด ไม่ปดเธอ
เวลาอิ่ม ยิ้มย่อง ดูผ่องพักตร์
ซึ้งใจนัก รักแนบ แอบเสนอ
ขอแค่เพียง เท่านี้ ดีนักเออ
อาจพบเจอ กันช้า แต่ท้าทาย
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
