๐ขอคุณก้อยกราบกรานอาจารย์หนึ่ง
คือครูซึ่งสอนศิลป์ประทินสวม
คอยแนะนำนัยนิตย์สนิทนวม
จนหลอมรวมเรืองร้อยสร้อยเสียงกลอน
๐หากแต่ผมผู้น้อยประดอยสาส์น
ใช่เชี่ยวชาญฉลุลักษณ์เลิศอักษร
ยังยวบยาบหยาบเยาะเสดาะกลอน
จึงไหว้วอนเว้นเพรียกเรียกคุณครู
๐จบก็จบจากศาสตร์ไกลวาทวุฒ
ค่อยคลานขุดคำคมผสมหรู
แต่ยังห่างอ้างล้ำว่าดำรู
จึงอดสูรับศิษย์สะอิดสะเอียน
๐คุณก้อยคงเป็นคล้ายสหายกาพย์
คอยวับวาบวจีแซมแต่งแต้มเขียน
พอวิวัฒน์พัฒนาพาพากเพียร
เป็นเปรียญปลั่งกานท์พร้อมกันไปฯ
เฝ้าอ่านเขียนเวียนวกรกสมอง
มีเป็นกองต้องอัดยัดใส่ไห
เอากระเป๋าเข้ากระปุกซุกซ่อนไว้
เปิดหัวใจใสจ้าท้าอรุณ
อยู่กับครูก็เฆี่ยนน่าเวียนหัว
คิดหา-ัวดีกว่าท่าจะอุ่น
มิเอาแล้วตำราถูกทารุณ
พาวายวุ่นขุ่นหมองมิต้องการ
มาเจออ้าย"ไร้รัก"พอทักปั๊ป
หวังสดับขับเขลาคลายเหงาผ่าน
มานกระสับศัพย์ลึกนึกตั้งนาน
ข้อยสิย่านหลายแน..แค่นี้พอ
ก้อย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
