(ถึงแม่นางมณีนพรัตน์)
๐เดชดังกล่าวคราวใช้ให้จุมพิต
แนบสนิทโอษฐ์สองต้องอย่าถอย
รอเดือนเคลื่อนขับรวีจนหรี่คล้อย
จึงค่อยปล่อยปากออกหายยอกพลัน
๐วิชาชาญเช่นนี้มีเพียงข้า
แม่นางอย่าหวังอื่นฝืนสวรรค์
หนึ่งสำนักจักกล้าเช่นข้านั้น
ทั่วอนันต์เอนกภพมิจบเจน
๐หอกจะแหลมหลาวจะสักอักขระ
คมบ่มปฏิกรณ์ร้ายหมายจะเพ่น
ข้าคลายง่ายดายอย่างเหมือนล้างเลน
แต่เพียงเน้นจุมพิตบิดกระบวน
๐วิชานี้ห้ามนางวางใจด้วย
อาจล้มป่วยกระทันหันขวัญผันผวน
เพราะจุมพิตฤทธิ์วิชาละล้ารวน
ยามเนื้อนวลประกบโอษฐ์ชายโสดซบ
๐ริมฝีปากเพียงผิดฤทธิ์ร้อนราด
นุชนาฏพึงระวังพลั้งจะจบ
ปากเพียงข้าที่คงให้นงซบ
และมิพบปราณซ่านให้มานมรณ์ฯ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
