หนุ่มฟันห่าง เมืองละปูน นู้น...รีบไว
ฉันแค่คนบ้านนาถิ่นป่ากว้าง
พอรุ่งรางเข้าสวนสับพรวนไถ
วันคืนดีหมายมุ่งกรุงวิไล
ชมแสงไฟป้ายสีหลอดนีออน
อยากเป็นนักกวีมีชื่อเสียง
จึงร่ายเรียงประดิษฐ์คิดอักษร
แปดพยางค์วางถ้อยร้อยคำกลอน
เว้นวรรคตอนหนึ่งบาทเกือบขาดใจ
เปิดปทานุกรมคำคมเขียน
เฝ้าพากเพียรเปลี่ยนลบจบลองใหม่
ผิดสัมผัสแผนผังทั้งนอกใน
ขาดลื่นไหลไพเราะเสนาะมาน
หายใจเข้าแวบพองต้องตระหนัก
แต่งกลอนรักอย่างไรก็ไม่หวาน
ความซ้ำซากเวียนวนจนรำคาญ
ใต้ตาลโตนดมีโสดชาย
หรือรักแท้แพ้เงินน้องเมินแต่ง
นาล่มแล้งขาดสาวไร้ข้าวขาย
ด้วยต่ำต้อยรูปชั่วเนื้อตัวลาย
ควบหลังควายปุเลงเก๋งไม่มี
วางกระทู้เช้าสา่ยบ่ายมิตอบ
แอบยืนลอบมองหาหน้าหมองศรี
เธอจะซึ้งหรือเปล่าเจ้าคนดี
ป่านฉะนี้เกือบเย็นไม่เห็นเลย
รพีกาญจน์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
