นั่งเขียนกลอน อ้อนจันทร์ ตะวันหลบ
ลงคาคบ เงาไม้ ใจเต้นถี่
มุ่งหมายว่า จะซึ้ง ตรึงฤดี
จากคนที่ เหว่ว้า มาแสนนาน
สมองล้า ตาลาย คล้ายหวาดหวั่น
กว่าจะกลั่น พจน์ถ้อย พลอยหักหาญ
แม้ไม่หวาน ฉ่ำชื่น รื่นดวงมาน
ก็อย่าพาล เบื่อหน่าย รีบคลายรัก
บรรจงจ่อ ติดตาม ถามทุกข์สุข
เข้าปลอบปลุก ยามใด ใจเสียหลัก
วอนสายฝน โปรยใส่ อาลัยนัก
เชยชื่นภักดิ์ รักแอบ แนบกลางใจ
หยิบปุยเมฆ เสกฟอง ละอองฝัน
ไว้รวมกัน มัดแน่น เป็นแผ่นใหญ่
เก็บดาวน้อย ลอยเกลื่อน เตือนฤทัย
ฝากส่งไป ยามว่าง อย่าร้างตรม
นั่งเขียนกลอน ตอนนี้ ฤดีฉัน
ยังไหวหวั่น ขวัญหาย คล้ายขื่นขม
ขอเติมหวาน เหยาะเพื่อ เจือระทม
รวมผสม กลมกล่อม ไม่ยอมคลาย
มัวแต่งแต้ม แซมฝัน ในวันว่าง
จนน้ำค้าง พร่างพรม มิสมหมาย
เวลาล่วง ราตรีเย้า เศร้ามิวาย
คิดถึงชาย คนหนึ่ง เคยซึ้งกัน
๘/๐๙/๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
