วันแรกแรก แปลกใหม่ ใจตื่นเต้น
เช้ายันเย็น ออเซาะ ฉอเลาะเข้า
ห่างเพียงเสี้ยว เวลา พาซึมเซา
ต้องแนบเนา นอนหนุน ให้อุ่นทรวง
หลายวันผ่าน กาลเคลื่อน เหมือนยาขม
ยิ่งระทม ตรมไหม้ ไร้หวงห่วง
อันความรัก เคยล้น หม่นแดดวง
นอนช้ำทรวง ทุกคืน ฝืนเดียวดาย
จะข่มตา ให้หลับ นับถึงร้อย
ยังเศร้าสร้อย ตลอด ตาสอดส่าย
มันร้อนรน จนใจ ใกล้วางวาย
อยู่เหมือนตาย กายหมอง จำต้องลา
พันทอง
๘/๐๙/๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
