๐ยุทธภพกว้างใหญ่หยั่งไม่สิ้น
ไยยุพินเฉพาะมาให้ข้าเห็น?
เพียงเจ้ากรีดเนตรนิ่มยิ้มอย่างเพ็ญ
ก็กระเด็นกระบี่ด้านลมปราณแปร
๐ขาเรียวงามยามย่างช่างฉาบพิษ
ดาบข้าบิดเบี้ยวบิ่นเพราะปิ่นแข
กริชอสรพิษสิ้นฤทธิ์แล
ล้วนพ่ายแพ้ผิวผ่องส่องทรวงเซ
๐ยุทธเยี่ยงนี้ข้าทวีเทวษเวี่ย
เกิดอ่อนเพลียกระทันหันมิทันเล่ห์
ลมปราณอ่อนโอ้!ชนม์สกนธ์เพ!
ขาขวิดเขวแขนขวาละล้าลาญ
๐โปรดคร่าข้าอย่ายื้อให้ฮือห่ม!
รับระทมโถมเถือไม่เหลือหาญ
โปรดการุณย์ดรุณน้อยร้อยลมปราณ
แล้วแผ่ซ่านเสียบชีพรีบลงมือ!
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
