ประตูใจเคยปิดสนิทแน่น
เพียงชั่วแล่นเปิดอ้าพาเสียวซ่าน
เห็นเพียงแค่อักษรแห่งกลอนกานท์
ดั่งอ้อยตาลหวานล้ำชื่นฉ่ำทรวง
เฝ้าติดตามผลงานที่สานต่อ
เฝ้าเคลียคลอตัวเขาดั่งเงาบ่วง
เฝ้าห่วงหาอาทรอยากวอนควง
เฝ้าตามทวงทักทายจากปลายปี
ดั่งจะหลงตัวเขาเข้าให้แล้ว
ดั่งดวงแก้วแพรวพรายประกายที่
ดั่งขวัญใจทั่วแดนเป็นแฟนที
ดั่งฤดีสองเราคอยเร้ารุม
ยังไม่รู้ตัวเขานั้นเข้าคู่
มิเคยรู้เลยนะเงาตะคุ่ม
ยังไม่รู้เรียงรายอีกหลายมุม
ไยเกาะกุมหัวใจของใครมา
โอ้ใจเอ๋ยใจเราไยเศร้าสร้อย
ใจดวงน้อยพลอยเพริดจนเปิดอ้า
ไยจึงรักจึงหลงตรงมายา
มิใคร่ครวญเลยหนา แทบบ้าตาย
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
