ฉันเบื่อหน่าย คล้ายคน หม่นมัวทุกข์
ไร้ความสุข ปลุกปลอบ มามอบเสริม
ซังกะตาย กายใจ มิไหวเคลิ้ม
ตั้งแต่เริ่ม รู้ว่า มาเป็นรอง
ชะตารัก ผลักผัน ดันถีบส่ง
นึกงวยงง คงพลาด ขาดแสงส่อง
กี่ฟ้าฝน ทนหวัง ยังลำพอง
กลับต้องหมอง ทุกครา พารันทด
ก้มหน้ากลับ รับกรรม ที่ซ้ำบ่อย
กลืนน้ำกร่อย ปล่อยปละ ใจสลด
ไม่มีวัน หรรษา จะปรากฏ
ก็ของด น้ำใต้เข่า มิเอาครอง
"ดิน"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
