เพราะความหลังครั้งเก่าที่เราก่อ
เริ่มติดต่อท้อนักยากจักฝืน
กลัวว่ารักภินท์พังไม่ยั่งยืน
จะกล้ำกลืนอย่างไรคงไม่นาน
ความดีงามของเจ้าเฝ้าซาบซึ้ง
สู่ก้นบึ้งแห่งใจไปทุกด้าน
รักจึงเข้าสู่ห้วงแห่งดวงมาน
ดั่งบัวบานแย้มรับอโณทัย
รสนิยมสมกันในวันเที่ยว
ซาบซึ้งเกลียวสัมพันธ์วันเคียงใกล้
ทัศนคติผลิดอกใบ
รักป่าเขาลำเนาไพรในแดนดง
เป็นคู่คิดเคียงกายยามถ่ายทอด
เป็นที่จอดแห่งใจยามไหลหลง
เป็นมิตรรักนักเพลงบรรเลงลง
เป็นเส้นตรงสู่ธารแห่งลานธรรม
มีสิ่งใดใครผิดจึ่งคิดมาก
จึ่งยุ่งยากปากว่าทำตาคว่ำ
แม้จะอยู่ห่างไกลมิใจดำ
จะต่อปากต่อคำเชิญทำไป
มาบัดนี้ทรามวัยเข้าใจพี่
ต่อแต่นี้เราสองมิหมองไหม้
ถึงแม้เราจะอยู่ไกลแสนไกล
แต่หัวใจอิงแอบอย่างแนบนาน
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
