กระแสจินต์ รินร่ำ จนดำมืด
ท้องฟ้าจืด จางหาย สลายฝอย
คราหน้าฝน หล่นลง ตรงดงดอย
น้ำค้างคอย เกาะหญ้า ท้าทายลม
ละอองไอ ใกล้เหือด เดือดลอยล่อง
กลับคืนท้อง ฟ้าใหม่ ไม่ขื่นขม
หล่อหลอมกัน ฟั้นเกลียว ไม่เปลี่ยวปม
ค่อยผสม กันใหม่ ไร้กฏเกณฑ์
ไม่เหมือนฉัน กับเธอ ที่เพ้อพก
หวั่นวิตก อกช้ำ ทุกค่ำเห็น
ระยะห่าง ต่างกั้น นั้นประเด็น
เกินยากเย็น เยินยับ ขอรับไว้
ทุกครั้งคราว หนาวเหน็บ ดังเล็บแหลม
ทิ้มกลางใจ ยามแย้ม ไม่แจ่มใส
ช่วงชีวิต ที่ทุกข์ รุกข้างใน
ขอยาใจ ฉันหน่อย อย่าปล่อยนาน
กลัวเกิดปม ล้มตึง ดึงฉุดฉัน
อย่าผลักดัน วันนี้ มิห้าวหาญ
เติมพลัง จิตจ่อ รอประทาน
คืนเบิกบาน อีกครั้ง หวังเหมือนเดิม
พันทอง
๓๐/๐๘/๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
