เพราะตัวอ้ายต้อยต่ำมีตำหนิ
ส่วนเจ้าสิสูงส่งดั่งหงส์เหิร
จะไปไหนลอยล่องมิต้องเดิน
อยากจะเมินตัวอ้ายตั้งหลายครา
เฝ้าทักทายปราศรัยยามได้เห็น
ส่วนเนื้อเย็นลำพองมิมองหา
ไม่ชอบคนสึ่งตึงทำปึ่งชา
คงเกลียดหน้าเหี่ยวย่นมิยลยิน
ถ้าอยากทิ้งตัวอ้ายจงร่ายเวทย์
กั้นขอบเขตของเจ้าไร้เงาสิ้น
ปิดทุกช่องทางฝันที่ปันจินต์
ให้ชาวดินอย่างอ้ายตายทั้งเป็น
“ไพร พนาวัลย์”