ยลยินคำ จำนรรจ์ รำพันพจน์
นั่งสลด จดจาร มานหม่นไหม้
เฝ้าคร่ำครวญ ป่วนปั่น หวั่นฤทัย
เช้าวันใหม่ ใช้ชีวิต ไร้ทิศทาง
แล้วเปิดไฟ ใส่กลอน นอนบนเตียง
กระดาษเคียง ปากกา ค่อนฟ้าสาง
ลิขิตถ้อย ร้อยคำ มิอำพราง
จากใจบาง นางนี้ ถึงพี่ชาย
ด้วยมานน้อง หมองหม่น ไร้คนข้อง
แดทุกห้อง มองว่าง ร้างความหมาย
ตรงจากจิต คิดสร้าง อย่างมิอาย
คนสุดท้าย อ้าย"พีฯ" นี้ครองมาน
รับตำแหน่ง พ่อบ้าน งานครัวคล่อง
รังเกียจน้อง หรือไม่ วานไขขาน
หม้ายขันหมาก ฝากแด แผลร้าวราน
ช่วยสมาน สานเกี่ยว เยียวยาที
เขียนเสร็จสรรพ พับซอง นั่งมองเหม่อ
เกรงจะเก้อ เหมือนกัน ใจสั่นถี่
น้ำลายแปะ แหมะรีด ประณีตดี
ไปรษณีย์ มีผ่าน อ่ะ!วานส่งไป
ปลายทางที่ อ้าย"ทวี รพีกาญจน์"
นั่งสลด จดจาร มานหม่นไหม้
เฝ้าคร่ำครวญ ป่วนปั่น หวั่นฤทัย
เช้าวันใหม่ ใช้ชีวิต ไร้ทิศทาง
แล้วเปิดไฟ ใส่กลอน นอนบนเตียง
กระดาษเคียง ปากกา ค่อนฟ้าสาง
ลิขิตถ้อย ร้อยคำ มิอำพราง
จากใจบาง นางนี้ ถึงพี่ชาย
ด้วยมานน้อง หมองหม่น ไร้คนข้อง
แดทุกห้อง มองว่าง ร้างความหมาย
ตรงจากจิต คิดสร้าง อย่างมิอาย
คนสุดท้าย อ้าย"พีฯ" นี้ครองมาน
รับตำแหน่ง พ่อบ้าน งานครัวคล่อง
รังเกียจน้อง หรือไม่ วานไขขาน
หม้ายขันหมาก ฝากแด แผลร้าวราน
ช่วยสมาน สานเกี่ยว เยียวยาที
เขียนเสร็จสรรพ พับซอง นั่งมองเหม่อ
เกรงจะเก้อ เหมือนกัน ใจสั่นถี่
น้ำลายแปะ แหมะรีด ประณีตดี
ไปรษณีย์ มีผ่าน อ่ะ!วานส่งไป
ปลายทางที่ อ้าย"ทวี รพีกาญจน์"
"ดิน"
ลืมจ่าหน้าซองเดี๋ยวไม่ถึง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
