โรคที่ว่า เข้าขั้น ท่านต้องหยุด
รักชำรุด สะดุดแน่ แดทนฝืน
แกล้งเป็นหลับ ยังไง ใจกล้ำกลืน
กลางดึกดื่น แพ้ยับ ดับชีวิน
เจอคนสวย ยังซม ระทมทุกข์
หมดสนุก รุกโรม โหมเสียสิ้น
กวาวเครืองแดง ว่าเยี่ยม เทียมยุพิน
หามากิน สักร้อยเม็ด อาจเด็ดดวง
พันทอง
พิโธ่เอ๋ย เวรกรรมอะไรหนอ?
อุตส่าห์ถ่อสังขารด้วยมานหวง
หวังมาพบคนงามที่ตามควง
ต้องช้ำทรวงหมดท่าไม่น่าเลย
สู้อดทนทำงานซื้อบ้านรถ
มีทั้งหมดทุกอย่างจนเหลือเอ่ย
ทั้งสร้อยแหวนเงินทองมากองเกย
แต่มิเคยดูแลแก่ร่างกาย
ทั้งดื่มเหล้า,บุหรี่,ไม่มีเว้น
พอตกเย็นบันเทิงระเริงร่าย
ทั้งปิ้งย่างลาบก้อยมาเรียงราย
ดื่มทักทายเพื่อนกันทุกวันคืน
ไม่เคยออกกำลังชอบนั่งแช่
ได้เพียงแต่ทำคึกจนดึกดื่น
มาวันนี้โศกซ้ำทนกล้ำกลืน
ต้องหน้าชื่นอกตรมระทมใจ
ขึ้นสำเภาลำใหญ่จะไปค้า
แต่ต้องมาหมดหวังมิเอาไหน
ต้องมาล่มจมอ้าวตรงอ่าวไทย
หมดอาลัยตายอยากเหมือนกากเดน
แสนสงสารสาวน้อยต้องพลอยเก้อ
นอนหาวเรอค้างเติ่งมิเริงเล่น
พี่หมดท่าไม่ทำโธ่กรรมเวร
อยากประเคนเข่าซ้ายเข้าปลายคาง
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
