ยล"ขลุ่ย"พร่ำ รำพัน จำนรรจ์พจน์
มานสลด หดหู่ ดูฝาดเฝื่อน
ร้าวระบม ตรมฝัง ประดังเยือน
สมน้ำหน้า จังเพื่อน โดนเหมือนกัน
ปล่อยนั่งเหงา หาวหวอด พ่อปอดนิ่ม
ต้องให้ลิ้ม ชิมดู รู้โศกศัลย์
อวยพรสม ขมขื่น ทุกคืนวัน
ขอให้เธอ จาบัลย์ จวบวันตาย
มานสลด หดหู่ ดูฝาดเฝื่อน
ร้าวระบม ตรมฝัง ประดังเยือน
สมน้ำหน้า จังเพื่อน โดนเหมือนกัน
ปล่อยนั่งเหงา หาวหวอด พ่อปอดนิ่ม
ต้องให้ลิ้ม ชิมดู รู้โศกศัลย์
อวยพรสม ขมขื่น ทุกคืนวัน
ขอให้เธอ จาบัลย์ จวบวันตาย
"ดิน"
มาปลอบจร้า
ครั้น..ยามยิน "ดิน"พร่ำ นำพจน์ให้
ทำน้ำตา-ตกใน ใจสลาย
คนเคยรัก ร่วมเรียง นอนเคียงกาย
ช่างโหดร้าย สิ้นดี นารีนาง..
..แล้วซักวัน เจ้าจะ ได้ประสบ
หากเจ้าพบ ระกำ ชอกช้ำบ้าง
ไร้เหลียวแล แม้ซักคน ไร้..หนทาง
พี่จะจ้าง คนหัวเราะ เฉพาะ..เธอ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
