พลัดพรากจากบทกลอน ใช่จากจรฤๅจากลา

สวัสดีเพื่อนพี่น้องร่วมเว็บบอร์ด เฝ้าคิดถึงอยู่ตลอดมิห่างเหิน
เพียงภพนี้กายาต้องก้าวเดิน จึ่งพลัดเผินพลัดพรากจากบอร์ดไป
มีเวลาแต่งภาษาค่อนข้างน้อย แต่หัวข้อมีเกินร้อยเรียงไม่ไหว
จึงขอคัดส่วนหนึ่งจากหัวใจ จะสื่อไปถึงไม่มีใครมองมา

ทุกวันนี้ไปทำงานแสนลำบาก รถหายากแถมมาทีอยู่เลนขวา
จอดให้เราตัดหน้ารถเยี่ยงนินจา บางทีเจอรถขับมาแล้วผ่านไป
รถหายากมิยากเท่าน้ำใจดอก ใช่ว่าเราเป็นกระรอกซะที่ไหน
แค่จอดรับด้วยไมตรีก็พอใจ ไม่ต้องยิ้มให้ก็ได้ไม่อยากมอง

ลงรถมาต้องเร่หาพี่วินต่อ ถ้าขี่คอกันได้คงสนอง
แถวยาวเหยียดเหยียบกันยาวเป็นคลอง คันที่ผ่านไม่ต้องมองข้ามเขตกัน
คนขับชอบหันมามองแหมอยากรับ แต่รีบกลับเพราะวินเขาจะโศกศัลย์
ขึ้นรถได้ก็หายใจเกือบไม่ทัน หัวชูชันมือกำเบาะไม่เกาะตาย

โถชีวิตที่มีค่ามากกว่านั้น ใช้ชีวิตเสี่ยงกันกลัวจะสาย
เปลี่ยนตัวเองตื่นเช้าขึ้นแล้วสบาย ง่วงแต่ได้เวลาเพิ่มช่างคุ้มกัน
ชีวิตยังมีเรื่องเล่าอีกเยอะมาก อยากจะเล่าสิ่งที่อยากตามใจฉัน
มีโอกาสจะเข้ามาคุยเล่นกัน กลอนภาษาไม่มีวันสูญมันไป

ห้านาทีสี่บท~ ส่งจูบจ้ะ