กลอนบทนี้ที่ฉันรำพันถึง
ใครคนหนึ่งทำให้ดวงใจเผลอ
นี่เธอหายไปไหนใคร่อยากเจอ
ไยละเมอถึงเขาทุกเช้าเย็น
ไม่สบายหรือเปล่าน้องเจ้าเอ๋ย
คนคุ้นเคยหายหน้าไม่มาเห็น
โอ้ใจเอ๋ยใจเราเหงาลำเค็ญ
ใจมันเต้นบางเบากลัวเขาลา
กลอนบทนี้เขียนไว้ให้เธอรู้
ว่ามีผู้คิดถึงคะนึงหา
โปรดจงเผยถ้อยคำจำนรรจา
เธอไม่มาพรุ่ง...นี้เห็นดีกัน
“ไพร พนาวัลย์”
กลอนที่เพียร เขียนถึง ซึ้งเสมอ
ยังละเมอ เพ้อหา ว่าเป็นฉัน
นานแล้วหนอ รอคอย ถ้อยจำนรรจ์
ให้หวาดหวั่น ฝันสลาย มาหลายปี
เขาจะแคร์ เราไหม ใจยิ่งเหงา
ดึกดื่นเข้า เศร้านัก รักหลีกหนี
คงจะแย่ แน่นอน วอนคนดี
กลับมาซี อ้อนกัน นั้นเหมือนเคย
อ่านกลอนไป ใจลึก นึกถึงอยู่
โปรดรับรู้ ข้างใน ใคร่เอื้อนเอ่ย
สี่ห้องใจ ชิดแนบ แอบอกเอย
เป็นจำเลย ของใคร ไปอีกนาน
พันทอง
๒๖/๐๘/๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
