กลอนบทนี้ที่ฉันรำพันถึง
ใครคนหนึ่งทำให้ดวงใจเผลอ
นี่เธอหายไปไหนใคร่อยากเจอ
ไยละเมอถึงเขาทุกเช้าเย็น
ไม่สบายหรือเปล่าน้องเจ้าเอ๋ย
คนคุ้นเคยหายหน้าไม่มาเห็น
โอ้ใจเอ๋ยใจเราเหงาลำเค็ญ
ใจมันเต้นบางเบากลัวเขาลา
กลอนบทนี้เขียนไว้ให้เธอรู้
ว่ามีผู้คิดถึงคะนึงหา
โปรดจงเผยถ้อยคำจำนรรจา
เธอไม่มาพรุ่ง...นี้เห็นดีกัน
“ไพร พนาวัลย์”