ตัดอะไรตัดได้แสนง่ายนัก
แต่ตัดรักสักผลักไสมิให้หวน
คงเป็นเวรกรรมเก่าเข้าก่อกวน
ความรัญจวนหวนคืนยังชื่นใจ
เพราะความรักครั้งนี้มีเพียบพร้อม
ต่างยินยอมน้อมรับมิขับไล่
แสนสดชื่นทุกคราวราวอุ่นไอ
ยามห่างไกลคิดถึงยังซึ้งทรวง
หากขาดเธอขาดฉันในวันหน้า
มันจะพาให้พบสบแดนสรวง?
หรือจะต้องหงอยเหงาเศร้าแดดวง?
หรือจะควงคนใหม่ดั่งใจปอง?
จะเริ่มต้นนับหนึ่งให้ถึงสิบ
จะสุกดิบเหมือนเดิมตอนเริ่มสอง
หรือจะร้ายกว่าเก่าเข้าทำนอง
อยากได้ทอง,กลับเทียมมาเยี่ยมกราย
อยากตัดรักให้ขาดมันบาดจิต
ดั่งยาพิษเผาลนจนสับส่าย
ดั่งผ่าตัดมะเร็งที่เรียงราย
ดีกว่าตายทั้งเป็นให้เหม็นคาว
หากถึงคราวหมดบุญที่หนุนเนื่อง
คงมีเรื่องร้ายแรงที่แข็งกร้าว
จนมิอาจแก้ไขให้ยืนยาว
มันถึงคราวจากกันอย่าพรั่นพรึง
เพราะชีวิตแสนสั้นอย่ามัวเศร้า
จงเสพเอาความดีเป็นที่พึ่ง
อย่ามัวทนทุกข์โศกที่โยกคลึง
ควรคำนึงถึงบุญในบั้นปลาย
จงปล่อยวางความทุกข์ที่รุกเร้า
แล้วรับเอาความสุขเข้ากอดก่าย
หาความสุขใส่ตนก่อนวันตาย
อย่าเสียดายไก่กาที่มากวน
หากมันทนไม่ได้จำใจจาก
อย่าคิดมากไม้ดีดมันขีดข่วน
ตัดสินใจถ่ายเทไม่เรรวน
ขืนคร่ำครวญ จะก่อเวร ไม่เว้นวาย
“ไพร พนาวัลย์”
น่าน มัวคร่ำครวญพิรี้พิไร โดนเจ้าขลุ่ยแซงอีกแล้ว
รู้ว่ายาก หากรัก เข้าปักอก
รู้ว่าตก หลุมไป ใจหวั่นหลาย
รู้ทั้งรู้ รักเขา เอามากมาย
รู้ว่าชาย ไม่แน่ แค่เป็นรอง
ถึงอย่างไร ใจภักดิ์ ปักใจร้อย
ถึงเนื้อกลอย ไร้ซึ่ง ตรึงหอห้อง
ถึงมีรัก ปันแบ่ง แย่งใครครอง
ไม่สมสอง ร้องกู่ อยู่เพียงเดียว
ไหนเคยบอก ออกมา ว่ารักล้น
ไหนว่าทน รักเรา เฝ้าเก็บเกี่ยว
ไหนว่าจำ ฝังใจ ใฝ่กลมเกลียว
ไหนว่าเทียว มาพบ ประสพเจอ
หากปล่อยวาง ว่างเว้น เห็นจะยาก
ด้วยลำบาก ฝากฝัง ยังเสนอ
ความรักฉัน มั่นหมาย ชายนักเออ
จึงพร่ำเพ้อ ตามเรื่อง อย่าเคืองแค้น
ความเหงาครอบ คลุมเข้ม เต็มในอก
หนึ่งปีกก ก่ายกอด สอดวงแขน
ยังซึมซับ รับไว้ ห่างไกลแฟน
จากดินแดน ทะเลทราย หลายราตรี
อดตาหลับ ตานอน อ้อนออดหา
ผิดเวลา บางครั้ง นั่งเจ็บจี๋
ก็สุขหนอ พอทน จนบัดนี้
ใกล้เหลือที่ แต่ใจ กลับไกลเกิน
พันทอง
๒๕/๐๘/๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
