รู้แต่งานจับจอบไถ
พูดจาโผงผางตรงกับใจ
หน้าไม่ใส ผิวไม่ขาว เหมือนชาวกรุง
นามสกุล ก็ ไม่ใหญ่
ชื่อนั้นไซร้ ไร้แววรุ่ง
กินกับข้าว กับปลา ไม่เคยปรุง
เสื้อผ้า มีนุ่ง แค่สิบตัว
อยากคบหา นารีไว้ คลายเหงา
มามองดู ตัวเรา ช่างน่าหัว(ร่อ)
แม้แต่เด็ก เกิดใหม่ ยังขลาดกลัว
ทั้งรูปชั่ว ตัวดำ ซ้ำยังจน
อันคนเรา เกิดมา ต่างชนชั้น
จนต่างกัน รวยต่างกัน ไม่ต้องฉงน
จะคบกัน ดูที่ใจ ฤ รวยจน
หรือที่ผล การกระทำ ทุกครั้งไป
มาวันนี้ แต่งบทกลอน ตอนค่ำค่ำ
ด้วยตอนนี้ ใจมันช้ำ เธอรู้ไหม
มันเจ็บปวด รวดร้าว อยู่ข้างใน
อยากระบาย เป็นคำพูด ผ่านบทกลอน
ถึงไม่มี รถหรู ให้เธอขี่
พี่ก็มี รถไถ ให้ดอกหนอ
แม้ไม่มี ห้องสวย ให้เคลียคลอ
พี่จะต่อ เถียงนาน้อย ให้กลอยใจ
ถึงไม่มี แหวนทอง ให้อวดเพื่อน
พี่จะเฉือน พวงดอกไม้ ให้เจ้าใส่
ถึงไม่มี เสื้อสวย สร้อยกำไล
ก็ไม่เห็น เป็นไร เจ้าสวยพอ
จะปลูกพัก ปลูกหญ้า ให้เจ้ากิน เอ้ย ขาย
จะปลูกมะม่วง มะไฟ ให้เจ้าห่อ
จะทำสวน ปลูกลำใย พันธุ์สีดอ
จะเอาไป ฝากพ่อ ยามว่างนา
เลี้ยงเป็ด เลี้ยงไก่ ไว้แก่เหงา
จะอยู่กัน เพียงสองเรา เจ้ากับข้า
จะอยู่กัน จนแก่ เป็นยายตา
ให้ลูกหลาน มันรู้ว่า ข้ารักจริง
แต่ความฝัน มันยาก จะตามขว้า
ด้วยว่ากลัว ตัวเงินตรา กว่าทุกสิ่ง
ถึงจะรัก ปรารถนา ด้วยใจจริง
ก็ไม่สู้ มีทุกสิ่ง พร้อมเงินตรา
คารมจมโคลน
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
