[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ศรีเปรื่อง]

แจมด้วยครับ

(มาณวกฉันท์ ๘)

เกริ่น

ถิ่นทุรคา             ป่าพนะลึก
มากดรุพฤกษ์        ใกล้ชลธาร์
มียุวะลิง              พิงสริรา
พึ่งรุกขา              ปราศระทม

กึ่ง ณ ละหาน        ธารชลนี้
ปรากฏมี              ผืนเกาะอุดม
หลากผลไม้          ให้อภิรมย์
ลิงก็นิยม              วนจรมา

ยามกระเพาะกิ่ว             หิวภัต์ตหาร
ลิงก็ทะยาน                 โผนสริรา
โดดเหยาะเหยาะเหยง      เร่งบทคลา
ลัดเลาะศิลา                ข้ามชละลัย

สู่เกาะพิเศษ            เขตบริบูรณ์
มากภัตพูน              เปรมดิหทัย
กินผลหมาก             รากดรุไว
อิ่มก็คระไล              กลับคฤหะรัง

ข้างชลคลอง           สองจระเข้
พิศ ก็อุเหม่ !           เจ้ายุวะกัง
แสนเกะกะตา           วานรจัง
จับ ฤ ก็พลั้ง             พลาดเพราะมิทัน

อยากจะขย้ำ            อ้ำเพราะวะแค้น
ลิง ฤ ก็แสน            ว่องกะยะหัน
เพียรตริพินิจ            คิดกลสรรค์
จับกปิอัน                เชาวน์เชวง

จระเข้เมีย-ผัววางแผนการร้าย

แล้วทินหนึ่ง            จึ่งภริยา-
แร้ภณะว่า              "นี่แน่ะตะเอง
เราจะระรื่น              ครื้นรตะเครง
ด้วยกลเจ๋ง              น้องดำริมา

ในตะละวัน              นั้นน่ะกบิล
ย่างเหยาะเลาะหิน      ข้ามชลธาร์
พี่ก็จำแลง               แสร้งสรีรา
หนึ่งกลว่า               หินบ่มิติง

จังหวะกบิล              ผินกะยะโจน
พี่ ฤ ก็โผน              ด้วยพละจริง
กัดและกระชาก         ลากยุวะลิง
ปลิดชิวะทิ้ง             เป็นภัตเรา"

ภรรดะตะโขง           โผลงวทะ "โอ้!
เลิศซะ อะโห!           เลยยุพเยาว์"
จักสมจินต์               กินภัตเหลา
ร่างสริร์เจ้า               เชาวน์กบิล               

วันปฏิบัติการ

    @ จระเข้ผัว:-

ครั้นทินใหม่             ไคลบ่มิช้า
แฝงสริรา                 แอบพะกะหิน
รอยุวะกัง                 หวังจิตกิน
ชีวะจะสิ้น                แล้วล่ะทโมน

   @ กบิลน้อย:-

ฝ่ายยุวะลิง                วิ่งคละกระโดด
หยุดพิศโขด              ยั้งมิกระโจน
ด้วยเพราะตระหนัก       ลักษณะโนน
ผิดตะกระโน้น            ท่าจะมิดี

คงอุปเท่ห์               เข้ทวิหลอก
หมายจะขยอก           กายะสรีร์
ตั้งสตินึก                ตรึกตริวิธี
รอดภัยนี้                อย่างสุขุมาล   

พลันก็ตะโกน       โยนพจนา
"โอ้วะศิลา          ทุกข์ ฤ สราญ"
เข้ ฤ ก็ไป่           ไขวทะขาน
กริ่งกปิชาญ         รู้กลตน

จึ่งยุวะลิง            ยิงภณะต่อ
"แปลกอุระหนอ     จิตตะฉงน
มิตรศิลา             ท่าจะพิกล
เลยบ่มิสน           ต่อวทะกัน"

    @ จระเข้ผัว:-

ข้างจระเข้            เขวหฤทัย
แม้นผิวะไม่-         ตอบพจะมัน
เล่ห์กลเรา            เฝ้าพิระสรรค์
อาจภิทะบรร-        ลัยะกระบวน

จึ่งรยะเร่ง                เปล่งวทะรี่
"เราน่ะฤดี                สุขะกระสรวล"
ด้วยเพราะวะเขลา       เบาจิตครวญ
หลงพจะชวน            เชาวน์สวา

    @ กบิลน้อย:-

พลันก็สว่าง             กลางมนใน
กุมภิลใหญ่              แฝงสริรา
หมายจะมล้าง           ม้างอัตมา
เป็นภัตตา               ให้สุขมน

จึ่งวทะเอ่ย              "เหวย! กุมภีล์
เรากปินี้                  พร้อมสละตน
ด้วยเพราะวะเจ้า         เชาวนท้น
จิตตะจำนน              เล่หะอุบาย

กุมภิล์ก็โปรด            โอษฐเผยอ
เราจะมิเก้อ               โจนสริร์กาย
เป็นภัตะกิน               สิ้นชิวะวาย   
ตามวัฏสาย               โซ่กระยะหาร"

    @ จระเข้ผัว:-

ฝ่ายกุมภีล์              ดีหฤทัย
เร่งกระทำไว            ตามกะปิชาญ
หมายจะกระชาก        พรากวิญญาณ
ไม่พิเคราะห์ทาน        เหตุและผล

    @ กบิลน้อย:-

เยาวแสม                แหม่! ก็สราญ
โดดย่ำกบาล            มารอริตน
สองบทถีบ               รีบจรดล
สู่ภพบน                  พ้นภยพาล

แล้ววทะบอก           ตอกอุระแร้
"เจ้าน่ะก็แค่            ตัวมหุฬาร
มีพละมาก              ยากจะประมาณ
แต่ ฤ จะทาน           เชาวนเรา"

ศรีเปรื่อง
๒๑ ส.ค. ๒๕๕๖

ปล.

เข้, แร้, กุมภิล, กุมภีล์ = จระเข้
กบิล, กปิ, สวา, กัง, แสม, วานร, ทโมน = ลิง
ดรุ, รุกขา = ต้นไม้
ทุรคา = ที่เข้าถึงได้ยาก
ืทิน = วัน
ตะเอง แผลงจาก ตัวเอง (แสลงเด็กวัยรุ่น)
ตะละ แผลงจาก แต่ละ
สุขุมาล = ละเอียดอ่อน