(ฉบับแปลโดยพิสดาร)
ณ แดนดงพงไพรอันไกลโพ้น
มีหนึ่งลิงทโมนไต่โหนห้อย
กินพืชผลเสาะหาจากป่าดอย
จนลิงพลอยรื่นรมย์ตามสมควร
เห็นเกาะหนึ่งเขียวงามกลางน้ำใส
เย้ายวนให้เพลินฝันจิตปั่นป่วน
จึงกระโจนเตร็ดเตร่ไม่เรรวน
ผลไม้หลากล้วนสีชวนชิม
บนชายฝั่งยังมีกุมภีล์ร้าย
ตัวเมียหมายลิงลองกินท้องอิ่ม
จึงบัญชาผัวผู้นอนอยู่ริม
ว่าอยากลิ้มเนื้อลิงอย่างจริงจัง
ผัวตกหลุมหลงเมียมาเสียศักดิ์
เคยยอมหักนั้นหนอต้องงอหลัง
ยิ่งโฉมตรูโกรธาควรระวัง
อาจพ่ายพังขายหน้าปัจจามิตร
จึงว่ายไปแกล้งนอนบนก้อนหิน
ฟังสายสินธุสาดชะเกาะสะกิด
แม้นลิงน้อยเลียบเคียงใกล้เพียงนิด
อย่าหมายคิดรอดพ้นเขี้ยวทนต์คม
ฝ่ายลิงน้อยแกล้วกล้าปัญญาเยี่ยม
แหลมหลักเหลี่ยมพร้อมพรั่งกลสั่งสม
เห็นจอมกุมภีล์ร้ายหมายกัดจม
จึงคารมเล่นลิ้นถามหินดู
“ฮ่วย! วันนี้ เหตุไฉน หินไม่พูด
นอนหน้าบูดรันทดปานอดสู”
จระเข้เพียงค่าปัญญาปู
พลันแช่มชูคอตอบด้วยชอบใจ
ลิงน้อยรู้จระเข้ผู้เล่ห์ร้าย
ออกอุบายเยี่ยมแท้คิดแก้ไข
“เชิญเถิดท่านจระเข้ อย่าเร่ไกล
อ้าปากไว จะโดดเข้าให้เจ้ากิน”
เพียงกุมภีล์ปากอ้าสองตาหลับ
ลิงน้อยวับว่องไวข้ามสายสินธุ
เหยียบจมูกตอนไหนมิได้ยิน
ความหวังสิ้นร้อนรุ่มใจกุมภีล์
“เจ้าอาจจะเข้มแข็งในแหล่งหล้า
แต่ตัวข้าใคร่ครวญอย่างถ้วนถี่”
ปัญญาธรรมล้ำค่าในปฐพี
เช่นลิงนี้รอดพ้นจากกลลวง!ฯ
อริญชย์
๒๑/๘/๒๕๕๖
ปล.ขออนุญาตแปลล่วงหน้าคุณไร้นามเป็นอีกสำนวนหนึ่งละกันนะ ยาวเฟื้อยเลย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
