.jpg)
ตวัดปลาย พู่กัน กลั่นอักษร
ตะวันรอน ใกล้ค่ำ ระกำนั่น
มืดสลัว กลัวเกิน เดินงงงัน
ความไหวหวั่น โถมทับ กับมายา
อยู่บนโลก โศกแสน แดนคนเเหงา
กายสั่นเทา เบาหวิว ลิ่วลอยหา
ขาดแรงใจ โทรมทรุด ฉุดอุรา
มองนภา ฟ้าหม่น จนใจร้าว
มองดอกไม้ ไม่ชื่น กล้ำกลืนหนัก
กุหลาบแดง แล้งรัก หักใจสาว
มองลั่นทม ระทมทุกข์ ทุกเรื่องราว
ให้เหน็บหนาว เจ็บกมล ล้นดวงแด
พันทอง
๑๒/๐๘/๕๖
ก่อนนภาราตรีจะลี้หลบ
ยังพานพบพร้อมเพรียงร่วมเคียงแข
เก็บรู้สึกอันควรมิปรวนแปร
ในสัมพันธ์เที่ยงแท้และทนทาน
ถึงหนทางห่างเกินจะเหิรเอื้อม
ยังอาจเชื่อมดวงจิตชิดประสาน
ถึงกี่กัปลับกรายกับสายกาล
ดอกไม้ของวันวานบานนิรันดร์
ยังพานพบพร้อมเพรียงร่วมเคียงแข
เก็บรู้สึกอันควรมิปรวนแปร
ในสัมพันธ์เที่ยงแท้และทนทาน
ถึงหนทางห่างเกินจะเหิรเอื้อม
ยังอาจเชื่อมดวงจิตชิดประสาน
ถึงกี่กัปลับกรายกับสายกาล
ดอกไม้ของวันวานบานนิรันดร์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
