ขลุ่ย..เก่า-เก่า เลานี้ คนดีเหม็น
แม่เนื้อเย็น ไยสิ้น กลิ่นความหลัง
เจ้ามาหัก ให้จินต์ พี่ภินท์พัง
ต้องเซซัง หวั่นไหว ไร้เรี่ยวแรง..
..ก่อนนี้เคย ครวญเพลง บรรเลงหวาน
เสียงขับขาน ฉ่ำมน ทั่วหนแห่ง
ดังกังวาน หว่านซึ้ง ถึงแก้มแดง
ต่างตกแต่ง แต้มรัก สลักใจ..
.. ครั้ง..กาลก่อน คืนแรม "แซม"มักบ่น
อยากยินยล "มนต์รักดอกคำใต้"
แล้วตามด้วย "ในฝัน" บรรเลงไป
"เสียงขลุ่ยเรียกนาง" ไซร้ ให้"แซม"ฟัง..
.. แต่..วันนี้ พี่ท้อ เพียงออเหงา
ครั้นคราเป่า เศร้าอุรา น้ำตาหลั่ง
ถึงคราวเคราะห์ เพราะใจ ไม่ระวัง
อยากกู่ก้อง ร้องดัง-ดัง เจ็บ..จังเลย
เหม็นน้ำคำร่ำลือ..ถือว่าหล่อ
ขลุ่ยเพียงออของใคร..ไยทำเฉย
เสียงผิวแผ่วแว่วละมุนดังคุ้นเคย
แล้วผ่านเลยตามลม..ไม่สมจินต์
ขลุ่ยของพี่..ปี่อ้อ เสียงอ๋อแอ๋
ฟังแล้วช่างต๊อแต๊..เกินถวิล
ฝึกรองออ พอชำนาญกานท์กวินท์
ให้ยุพินได้ดอม..หอมอีกครา
แซมค่ะ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
