เราเป็นเพียงดอกหญ้า..มิน่าถวิล
ต่ำติดดินตามประสา..มิน่าถนอม
แม้แต่แมลงภู่ผึ้ง..มิพึงตอม
ไร้กลิ่นหอมจรุงจิตชวนชิดเชย..
เห็นแจกันเก่าเก่าเขาตั้งอยู่
เพียงแอบชื่นแอบชู..มิกล้าเผย
ด้วยเจียมตัวเจียมใจ..ใช่ละเลย
จึงลงเอยประดับดินจนสิ้นใจ
แซม
ไร้ราคามาโอ่ให้โหยไห้
ยังมีหรือดอกรักมาปักไว้
กลัวทำให้กลับกลายละอายใจ
ขอขอบคุณบุญแท้ที่แผ่เผื่อ
ช่วยเอื้อเฟื้อไมตรีนี้ยิ่งใหญ่
แม้เจ้าเป็นดอกหญ้าค่ากว่าใคร
แจกันใจใบเก่าคลายเหงาทรวง
/////////////////
พงศ์ภัณฑ์
๑๑/๗/๕๖