[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[choy]

***หลายๆ ท่านอาจไม่สบายใจเมื่อถูกอำกระทู้ จริงๆ การอำ-แซววรรณกรรมเป็นศิลปะแขนงหนึ่งของงานวรรณกรรม สำหรับฝรั่งตะวันตกการถูกนำผลงานมาอำถือว่าเป็นเกียรติอย่างยิ่ง เพราะผลงานของเขาถูกให้ความสำคัญ จนถูกนำมาอำ-แซว

***สำหรับนักอำตัวพ่อในแวดวงวรรณกรรมไทยคือ ไพบูลย์ วงษ์เทศ เคยรวมเล่มหนังสือ วรรณอำร่วมสมัย ชื่อ "ฉันจึงมาหาความหงอย" อำใครต่อใครหลายๆ คน อาทิ

      - ชาญวิทย์ เกษตรกะปิ (ชาญวิทย์ เกษตรศิริ)
      - ส.ศิวะยัวะ (สุลักษณ์ ศิวรักษ์)
      - อังคาร กัลยานพวง (อังคาร กัลยาณพงศ์)
      - วิทยากร กุนเชียง (วิทยากร เชียงกูล)
      - เนาวรัตน์ พงษ์ไพเบี้ย (เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์)
      - สุชาติ สวัสดิ์เสียว (สุชาติ สวัสดิศรี)
      - เสถียร จันทิเมนธอล (เสถียร จันทิมาธร) ฯลฯ 

ตัวอย่างบทหนึ่งในบทกวี “ฉันจึงมาหาความหมาย” ที่ถูกไพบูลย์ วงษ์เทศนำมาอำเป็น “ฉันจึงมาหาความหงอย” ดังข้างล่างนี้
วรรค (บท) ทองของ “ฉันจึงมาหาความหมาย” (วิทยากร เชียงกูล)

"ฉันเยาว์ ฉันเขลา ฉันทึ่ง
ฉันจึง มาหา ความหมาย
ฉันหวัง เก็บอะไร ไปมากมาย
สุดท้าย ให้กระดาษ ฉันแผ่นเดียว"

ถูกไพบูลย์ วงษ์เทศ มาอำเป็น “ฉันจึงมาหาความหงอย” (อำชื่อผู้แต่งเป็น วิทยากร กุนเชียง) และอำในบทนี้ว่า

"ฉันเมา ฉันหง่าว ฉันอึ้ง
ฉันจึง มาหา ความหงอย
ฉันหวัง จะดึง ให้หมดปอย
สุดท้าย ดึงได้น้อย แค่กระจุกเดียว"

***เพราะรักหรอกจึงอำจ้า

5555ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ