การเดินทางของใจไร้สิ้นสุด
เกินจะหยุดยั้งรอเพื่อต่อฝัน
ลอยเคว้งกลางเกลียวคลื่นแห่งคืนวัน
ที่โถมทับนับอนันต์อันนานเนา
จรดปากกาเขียนกลอนอย่างอ่อนล้า
เหมือนดังว่าหมดแรงใกล้แห้งเฉา
แต่ละคำแต่ละความไม่งามเงา
จะเขียนไปอย่างไรเล่าไม่เข้าที
หรือเสพสารพิษใดใจเหนื่อยหน่าย
สุดจะร่ายกลอนประโลมแล้วโฉมศรี
คงสูญสิ้นไฟฝันพันธ์กวี
เลยหลีกลี้หลบพักรักษาใจ
เกินจะหยุดยั้งรอเพื่อต่อฝัน
ลอยเคว้งกลางเกลียวคลื่นแห่งคืนวัน
ที่โถมทับนับอนันต์อันนานเนา
จรดปากกาเขียนกลอนอย่างอ่อนล้า
เหมือนดังว่าหมดแรงใกล้แห้งเฉา
แต่ละคำแต่ละความไม่งามเงา
จะเขียนไปอย่างไรเล่าไม่เข้าที
หรือเสพสารพิษใดใจเหนื่อยหน่าย
สุดจะร่ายกลอนประโลมแล้วโฉมศรี
คงสูญสิ้นไฟฝันพันธ์กวี
เลยหลีกลี้หลบพักรักษาใจ
(อ้างให้รู้ว่าอ้างแล้ว)
การเดินทางของกวีไร้สิ้นสุด
ในเร่งรุดพะนอหอมกรอฝัน
โล้ชเลเกรี้ยวคลื่นแห่งธารวาร
กระชักโถมซัดซ่านมิบั่นเพลา
กรานหัวใจจรดกลอนอย่างเขื่องกล้า
เต็มแรงป่ายปรารถนาสลักเสลา
กรองถ้อยดินร่อนผสมกับถ้อยดาว
ให้วามวาวเจิดจรัสรุ้งวลี
ใจภักดีกรองกานต์อยู่ไม่หน่าย
ประจงร่ายบรรณศิลป์พิสุทธิ์ศรี
สืบว่านพงศ์กวินทร์นฤพนธ์กวี
บำบวงพลีชีวีสังเวยกานท์ฯ