ลม ร้ อ น สิ้นลมแล้วเหลือแต่ลมฝน
ร้อนหัวใจรุ่มเร้าเหลือทน ยามฝนปรายโปรยสยาย
ฉันเมินฟ้า ไร้สุรีย์ เมฆปุยทึมทึบปรกเรี่ยราย
สูรย์ แ ส ง เ ริ่ ม เ ลื อ น ห า ย คนอื่นเขาคงรุมแช่งด่ามากมาย จนสูรย์เหม็นหน้า แล้วปล่อยวางปลง
กี่ความ อ่ อ น แ อ แล้วน่ะ ที่ตัวเองอาบเพรื่อพร่ำ
เก็บมาไว้แนบประจำ ห่มกอด ลุ่มหลง
ฉันยังเข้มแข็ง ทะมัดทะแมงอยู่ สูรย์หนอสูรย์ กี่ครั้งแล้วที่ฉันข่มตาหลับไม่ลง
และผลจากการปลงปล่อยวาง ระคนหวาดหวั่น คือความสำเร็จ จึงหยัดยืนอยู่ได้เช่นเหมือนเคย
กี่ลิตร น้ำ เ ห งื่ อ แล้วทิชชู่ซับทิ้งขว้าง
แม้ร้อนมาก แม้ยืนบ้าง นั่งบ้าง สิ่งรอบกายยังเคลื่อนไหวไม่หยุดเฉย
อดีตของคนเฝ้ามองดวงสุรีย์ คงมี ค ว า ม อ บ อุ่ น ร้ อ น ค ว า ม ค รึ ก ค รื้ น สุขหรรษาจุงเบย
ฉั น ด้ า น ช า แ ล้ ว ไม่เคยหวังเลย ให้ดวงสุรีย์เคลื่อนหนีไกล. ..