ราตรีที่เหน็บหนาว....
เมฆสีขาวลอยต่ำ...ค่ำลงตรรงทิวไม้
เสียงซ่าซู่จู่โจม...มองเห็นยอดโดมโอนเอนอยู่ไหวไหว
เย็นยะเยียบ..เฉียบทั่วกลั้วไปถึง..ก้นบึ้งใจ..เขาจะรู้บ้างไหม...ว่ามีบางใครเขาเฝ้ารอ...
ฝนไม่มีทีท่าว่าจะหยุด....
น้ำจะท่วมเร็วรุดหรือเปลาหนอ
ห่วงยิ่งนักรักสลาย...คล้ายระทมถมถั่งคลอ
ปล่อยให้..รอ..รอ..รอ..เกินทดท้อ..รอเดียวดาย..
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
