ลมหอบฝนมาจากฟากฟ้าไหน
เคยชื่นใจยามมองจ้องสายฝน
หอบความคิดถึงมากจากบางคน
ซึ้งกมลน้ำใจใครคอยดาว
สายฝนโปรยปลอบฤดีมากี่หน
ใครหนึ่งคนห่มฤดีมากี่หนาว
สายรุ้งโยงโค้งฟ้ามากี่คราว
ไม่ส่งข่าวคนดีมากี่คืน
สัญญากับขวัญใจจะไม่เหงา
สายฝนเศร้าตกมิหยุดก็สุดฝืน
ผิดสัญญายอมรับว่ากลับกลืน
ไม่ชมชื่นตลอดชาติเพราะขาดเธอ
ขออย่าทบทวนถามถึงความเหงา
มีสองเรารับรู้อยู่เสมอ
ถ้ากลอนรักเคยซึ้งถึงละเมอ
แม้ไม่เจอจงจำคำรำพัน
ฝนชุกเธอคงชังทั้งเป็นหวัด
ดึกสงัดขวัญอ่อนจะนอนฝัน
ยามอยู่ห่างต่างเหงาเท่าเท่ากัน
ยิ่งนับวันยิ่งห่างจนรางเลือน
กลางสายฝนเธอจะฝ่าเดินมาหรือ
หยุดแม้สื่อสารใด..น้ำใจเพื่อน
หยุดอาทรความเหงาที่เฝ้าเยือน
สายฝนเปื้อนน้ำตาคราจากกัน
ดาว อาชาไนย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
