หนุ่มสาม ว.รอรักชักใจแป้ว
ต้องกินแห้วปากอ้าจนตาตั้ง
ก็มันแก่เกินแกงถูกแซง,บัง
จึงต้องหลั่งน้ำตาจนหน้างอ
ใน”วัยเรียน”เขียนอ่านจนผ่านสอบ
“วัย(ถือจอบ)ทำงาน”จนมานฝ่อ
ครอบครัวอยู่ทางบ้านถือจานรอ
ใช้”เวลา”ของพ่อ อย่างพอทน
จนถึง”วัยชรา”มาเยือนแล้ว
พบนางแก้วแสนงามวัยยามต้น
ขวานก็บิ่นสิ้นท่าแล้วหน้ามน
แปลกพิกลใจยังสู้ไม่อู้งาน
หนุ่มสาม ว.พเนจรขอวอนเจ้า
อย่าซึมเศร้าไปเลยมิเคยกร้าน
อาจเคยผ่านเรื่องรบประสบการณ์
แต่ไม่หวานเรื่องรักเหมือนนักเพลง
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
