พายุฝนหล่นให้ นึกกลัว
ฟ้ากึกก้องหมองมัว ยิ่งแท้
ดังซ่าซู่รู้ตัว นิ่งหลบ
แสงแปลบปลาบดั่งแส้ ฟาดเปรี้ยงลงมา
คลืนคลืนคงใช่แล้ว สายฝน
ลมพัดอื้ออึงอล หม่นไหม้
สาดซัดช่างพิกล จริงนั่น
มืดมิดเข้ามาใกล้ อุระนั้นหวั่นเกรง
จราจรติดขั้น บรรลัย
ไม่ขยับเขยื้อนไป เบื่อท้อ
ท้องร้องทำอย่างไร คิดหนัก
น้ำหนึ่งขวดดวดจ้อ กระดกก้นลงคอ
ชีวิตฉันที่ได้ เผชิญ
ดีหน่อยหากบังเอิญ เจอะกล้วย
กินประทังนั่งเพลิน จิตผ่อน คลายนา
กว่าถึงบ้านแทบม้วย เบื่อแท้เมืองกรุง
พันทอง
๑๘/๐๗/๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
