ณ จุดนี้ที่ฉันเฝ้าฝันถึง ภาพตราตรึงฝังฝากยากเลือนหาย
นานแสนนานหาพบบรรจบปลาย ที่อยู่คล้ายไกลฝั่งนั่งรอคอย
คงลอยเรืออยู่กลางทะเลกว้าง ฝั่งนั้นห่างดังว่าน่าถดถอย
สัมผัสเพียงเม็ดฝนหล่นปรอยปรอย ไร้แม้ถ้อยสำเนียงเสียงของเธอ
"สีเมจิก"
สวัสดีครับพี่ดาว อาชาไนย ขออนุญาตนำกลอนมาแจมให้เข้ากับบรรยากาศเหงาๆ ด้วยนะครับพี่
ยินแต่เพียงเสียงฝนปนเสียงคลื่น ยามค่ำคืนดูดาวพราวเสมอ
มองดาวเหนืออยู่ไหนหาไม่เจอ จึงพร่ำเพ้อมองหาประภาคาร
พอเห็นแสงไฟส่องรู้ร่องน้ำ เรือลอยลำคืนถิ่นแผ่นดินสถาน
ฝนยังโปรยจากสรวงพรมดวงมาน กลับถึงบ้านเศร้าใจไร้คนคอย
ดาวอาชาไนย
สวัสดีครับคุณเมจิก
ขอบคุณและยินดีมากที่กรุณามาต่อกลอนผม
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
