เราต่างเดินหากันเพื่อบรรจบ
เมื่อมาพบพอดีที่จุดหนึ่ง
จุดที่พบจุดนี้มีความซึ้ง
สองเราจึงสุขสันต์สุดพรรณนา
ต่างคนต่างตั้งใจไว้จะหยุด
สองเราสุดทุ่มเทเสน่หา
จุดสวรรค์สรรค์สุขทุกเวลา
อนิจจาไม่นานเธอพานชัง
คงเริ่มเบื่อเมื่อเมินขอเดินต่อ
ฟังคำขอนึกย้อนตอนหนหลัง
ประสบการณ์คนก่อนสอนประดัง
พอได้ฟังต้องอึ้งคงถึงวัน
เธอลืมสิ้นลืมหมดความสดชื่น
ลืมแม้คืนสนุกเคยสุขสันต์
ลืมสิ้นรสบทกลอนอ้อนรำพัน
ลืมตื่นพลันต้องพบได้สบตา
ต่อนี้ไปใจเผลอเธอคงหลบ
เพราะรักจบจากฝันสิ้นหรรษา
เหมือนแก้วบินจากจรไม่ย้อนมา
เมื่อเธอลาจุดสวาทคลาดกันไป
มองดูเธอเห็นแต่แค่เบื้องหลัง
สิ้นความหวังสิ้นหวานสิ้นฝันใฝ่
เหลือรูปรอยให้จำความช้ำใจ
กอดจุดไว้เดียวดายฟายน้ำตา
ดาวอาชาไนย
ขอบคุณภาพจากInternetค่ะ
...เมื่อสัมผัส ดวงจิต จึงคิดถึง
ทรวงซาบซึ้ง ในฝัน กำนัลค่า
แก้วมอบใจ ให้รัก ดั่งแก้วตา
รัตนาฯ จึงหยุด ที่จุดนี้...
...มิอยากจะ ผ่านพ้น จนเลยจุด
รักพิสุทธิ์ จากจิต คิดถ้วนถี่
ประสบการณ์ ก่อนนั้น วันเคยมี
รักนำทาง บ่งชี้ อยู่ที่เธอ...
...รู้เถิดใคร มีทรวง คอยห่วงหา
ได้รู้จัก คุณค่า คราเสนอ
ความภักดี มีวัน ฝันปรนเปรอ
ณ จุดนี้...เสมอ ล้นเอ่อ...รัก...
☆ รัตนาวดี ☆
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
