.jpg)
รอรอไปไม่เห็นเงาเศร้าอนาถ
ใจกระดาษขาดแลชะแง้เหงา
เหมือนฝนมาฟ้าครึ้มให้ซึมเซา
มองว่างเปล่าขาวสะอาดนิราศคำ
ที่ไม่พร้อมยอมรับกลับเต็มล้น
ความหมองหม่นจนจินต์ไม่สิ้นหนำ
ไม่อยากคิดจิตเราเฝ้าแต่จำ
ทุกคืนค่ำย้ำไม่ขาดกระดาษใจ...
--บูรพาฯ--
ด้วยลุ่มหลงคงทราบช่างบาปแท้
หลงรักแต่นักกลอนช่างอ่อนไหว
ทั้งที่เขาแค่เขียนและเปลี่ยนไป
เดี๋ยวเอาใจเดี๋ยวโกรธเดี๋ยวโอดครวญ
รู้ว่าหยอกหลอกเราให้เฝ้าหา
เช็ดน้ำตาร้อยหนตนไห้หวล
กระดาษเปียกเพรียกพร่ำเพราะคำนวล
เธอเชิญชวนแล้วก็จากพี่อยากตาย
---กังวาน---
หลงรักแต่นักกลอนช่างอ่อนไหว
ทั้งที่เขาแค่เขียนและเปลี่ยนไป
เดี๋ยวเอาใจเดี๋ยวโกรธเดี๋ยวโอดครวญ
รู้ว่าหยอกหลอกเราให้เฝ้าหา
เช็ดน้ำตาร้อยหนตนไห้หวล
กระดาษเปียกเพรียกพร่ำเพราะคำนวล
เธอเชิญชวนแล้วก็จากพี่อยากตาย
---กังวาน---
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
