รู้ตัวเองเองนั้นตื้นตันจิต
ขาดมิ่งมิตรมิตรแท้ดวงแดหวั่น
จำห่างไกลไกลห้วงดั่งจวงจันทร์
ผูกสัมพันธ์พันธายามราตรี
จึงขอฝากฝากใจให้เจ้ารู้
เราดั่งชู้ชู้ชมดั่งพรหมจี้
รักแสนรักรักล้นท้นฤดี
ขอเพียงมีมีเจ้าคอยเว้าวอน
คิดถึงเจ้าเจ้ารู้อยู่ว่ารัก
จึ่งคอยทักทักทายมิวายอ้อน
แม้จำจากจากไกลจำใจจร
อยู่ดงดอนดอนดงยังคงคอย
“ไพร พนาวัลย์”
เพ้ออยู่เดียวดาย ไม่สัมผัสกับใครเล้ย...
มาช้า แต่ก็มา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
