ท่านศรีเปรื่อง เรืองร่าย คล้ายเก็บกด
รินหลั่งพจน์ งดงาม ตามอักษร
ถอดหัวใจ ใส่ร่ม ข่มนิวรณ์
อย่าอาทร ย้อนคิด อดีตตรม
อันวิชา การเรียน ที่เพียรรู้
เพื่ออุ้มชู ชีวิต มิติดหล่ม
เพียงเจือจาน การกิจ คิดภิรมย์
มิจ่อมจม บ่มเลี้ยง เสบียงกาย
นึกว่าบ่น คนเดียว มันเปลี่ยวจิต
ยังมีมิตร คิดบ่น มิหล่นหาย
คติธรรม นำเตือน เพื่อนหญิงชาย
มิเสียดาย ใครแหย่ ว่าแก่เกิน
บ่นแล้วดี มีคน สนใจอ่าน
มิเสียการ งานนี้ ไม่มีเขิน
แต่กลอนรัก หนักใจ ไยบังเอิญ
คล้ายเผชิญ เรื่องจริง บางสิ่งอัน
โลกเรานี้ มีเงิน จึงเดินหน้า
คนตีตรา วัตถุ ลุเสกสรร
ลืมบางสิ่ง ยิ่งค่า กว่าผองภัณฑ์
คือใจนั้น หมั่นคิด พินิจดู
ควรดูแล แก้ไข ใจดวงน้อย
อย่าได้ปล่อย ลอยเคว้ง เกรงอดสู
จะอ่อนแอ แก่โลภหลง มุดลงรู
ให้ใจอยู่ คู่อกซ้าย มิวายชนม์
กิน กาม เกียรติ เจียดไว้ ให้พอเหมาะ
มิจำเพาะ เจาะจง ตรงรวยล้น
เห็นมามาก หากเกิน ประเมินตน
เงินบันดล ผลลัพธ์ จนอับปาง
อ้าว! เผลอบ่น จนนาน สันดานแย่
โดนแซวแก่ แน่แล้ว แววถากถาง
ขอจากจร ก่อนหนา ลาแม่นาง
ไว้ว่างว่าง บ่นต่อ ขอเอวัง...
"มุนีน้อย"
รินหลั่งพจน์ งดงาม ตามอักษร
ถอดหัวใจ ใส่ร่ม ข่มนิวรณ์
อย่าอาทร ย้อนคิด อดีตตรม
อันวิชา การเรียน ที่เพียรรู้
เพื่ออุ้มชู ชีวิต มิติดหล่ม
เพียงเจือจาน การกิจ คิดภิรมย์
มิจ่อมจม บ่มเลี้ยง เสบียงกาย
นึกว่าบ่น คนเดียว มันเปลี่ยวจิต
ยังมีมิตร คิดบ่น มิหล่นหาย
คติธรรม นำเตือน เพื่อนหญิงชาย
มิเสียดาย ใครแหย่ ว่าแก่เกิน
บ่นแล้วดี มีคน สนใจอ่าน
มิเสียการ งานนี้ ไม่มีเขิน
แต่กลอนรัก หนักใจ ไยบังเอิญ
คล้ายเผชิญ เรื่องจริง บางสิ่งอัน
โลกเรานี้ มีเงิน จึงเดินหน้า
คนตีตรา วัตถุ ลุเสกสรร
ลืมบางสิ่ง ยิ่งค่า กว่าผองภัณฑ์
คือใจนั้น หมั่นคิด พินิจดู
ควรดูแล แก้ไข ใจดวงน้อย
อย่าได้ปล่อย ลอยเคว้ง เกรงอดสู
จะอ่อนแอ แก่โลภหลง มุดลงรู
ให้ใจอยู่ คู่อกซ้าย มิวายชนม์
กิน กาม เกียรติ เจียดไว้ ให้พอเหมาะ
มิจำเพาะ เจาะจง ตรงรวยล้น
เห็นมามาก หากเกิน ประเมินตน
เงินบันดล ผลลัพธ์ จนอับปาง
อ้าว! เผลอบ่น จนนาน สันดานแย่
โดนแซวแก่ แน่แล้ว แววถากถาง
ขอจากจร ก่อนหนา ลาแม่นาง
ไว้ว่างว่าง บ่นต่อ ขอเอวัง...
"มุนีน้อย"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
