ยิ่งมืดมัวทั่วหล้าท้องฟ้าคล้ำ
ยิ่งระกำช้ำดวงแดยามแลหมอน
ไร้ดาวเดือนเพื่อนเรียงแนบเคียงนอน
สุดจะวอนอ้อนหาความปรานี
จะอ้อนฟ้าพาจันทร์พลันแสงส่อง
ขอเก็จก่องมองประโลมแทนโฉมศรี
ร้องร้องไปไม่เมตตาคำพาที
สิ้นสนใจใยดีวลีเรา
เงียบสงัดรัตติกาลคืบคลานครอบ
ยิ่งช้ำบอบรอบเรียงมีเพียงเหงา
พร้อมใจเหม่อเพ้อวิโยคโศกซึมเซา
ครวญเบาเบาเศร้าโหยใกล้โรยรา
โอ้อุษาน่าสงสัยจะได้เห็น
ช่างยากเย็นเข็ญใจในวาสนา
มีเพียงกายหายสิ้นซึ่งวิญญาณ์
พร้อมไคลคลาราตรีฟ้าสีดำ...
--บูรพาฯ--
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
