[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ศรีเปรื่อง]

ฟังพาที...มุนีน้อย...รัดร้อยสาน
ก็รีบขาน...รับไว...ด้วยใจปลื้ม
เริ่มประโยค...กล่าวนำ...เป็นคำ "อืม"
ผมหยิบยืม...คนเขา...เอามาใช้

อาจเพราะว่า...เป้าหมาย...ปลายชีวิต
ของเราผิด...จากบุราณ...กาลสมัย
ตีคุณค่า...ความสนุก...สุขฤหัย
ด้วยอะไร...ภายนอก...ปลอกสรีร์

บริโภค...เงินตรา...แทนอาหาร
สฤษดิ์บ้าน...หลังใหญ่...ไว้เป็นศรี
หวังผู้คน...ชื่นชม...ผมมั่งมี
อาบโลกีย์...เป็นนิตย์...จนติดพัน

มีคำสอน...เรื่องหนึ่ง...ยังตรึงจิต
ชุดความคิด...ประหลาด...ของชาติฉัน
"เด็กเด็กเอ๋ย...จงเรียน...เพียรทุกวัน
ภายหน้านั้น...จะได้เด่น...เป็นเจ้านาย"

อันเรื่องเรียน...ผมนิยม...ชื่นชมอยู่
ที่หดหู่...คือระบอบ...กรอบทั้งหลาย
ใบประกาศ...ปริญญา...ค่ามากมาย
ต่างขวนขวาย...ไขว้คว้า...เอามาโชว์

เป็นแผ่นยันต์...เบิกถาง...ทางชีวิต
แต่ความคิด...นี่สิ...อพิโธ่
มิรู้ตน...หยิ่งผยอง...ทำพองโต
ดั่งอึ่งโง่...เบ่งกร่าง...จนร่างพัง

อีกกระแส...รุนแรง...การแข่งขัน
ต้องห้ำหั่น...เพื่อเป้า...ที่เฝ้าหวัง
มีเรี่ยวแรง...เท่าใด...ใส่มิยั้ง
ลืมหันหลัง...มาถนอม...กล่อมครอบครัว

เจ้าเด็กน้อย...จึ่งคว้าง...กลางแผ่นหล้า
มิรู้ว่า...สิ่งนี้..ดี ฤ ชั่ว
ผิดก้าวแรก...คือถนน...สู่หม่นมัว
พาเกลือกกลั้ว...เรื่องบาป...อาบสามานย์

เห็นเด็กผิด...ต้องขัด...สกัดไว้
เร่งทันใด...ชี้บ่ง...รีบส่งสาร
ค่อยค่อยบอก...อย่าทำ...เป็นรำคาญ
นี่คืองาน...ผู้ใหญ่...ใส่กมล

ความดี-ชั่ว...จะฝังใจ...แต่วัยนั้น
เป็นกรอบกั้น...ทางถ่อย...ด้อยกุศล
น่าเสียดาย...ที่เรา...เฝ้าเวียนวน
มัวแต่สน...บั้นปลาย...จุดท้ายน้ำ

มหา' ลัย...งบประมาณ...ช่างบานเบอะ
ความคิดเลอะ...เหลือทน...จนแอบขำ
จะสอนคน...ให้ดี...มีคุณธรรม
มากระหน่ำ...ตอนแก่...เฮ่อ! แย่จัง

อ้าว! เผลอตน...เผลอตัว...รัวลิขิต
จึ่งรีบปิด...วจนะ...ละคลุ้มคลั่ง
เดี๋ยวเพื่อนผอง...เหม็นหน้า...ประชาชัง
ต้องนอนนั่ง...เดินเดี่ยว...เหี่ยวเอกา

ศรีเปรื่อง
๓ ก.ค. ๒๕๕๖