เสกสวรรค์วิมาน..ผ่านเดียวดาย
หรือต้องเป็นเช่นก่อนต้องร่อนเร่
ขาดสิ้นเคหสถานบ้านสลาย
คอเอียงตกระหกระเหินบนเนินทราย
ฝ่าพระพายโชยพัดซัดสกนธ์
ม่านแมกไม้ไกลพ้นค้นคาคบ
ใต้ร่มหลบสักคราพายุฝน
เปียกชุ่มโชกโยกกายส่ายกมล
สะท้านจนชีวิตแทบปลิดวาง
สองหูอื้อมือหงิกงอคอแหบพร่า
เป้าหมายหน้ายิ่งรุดยิ่งสุดห่าง
แดดสาดส่องต้องตามัวฝ้าฟาง
หมุนเคว้งคว้างลมใส่ไม่สมประดี
หรือจะเป็นเช่นนั้นอีกวันหนึ่ง
หมดที่พึ่งหมดรักหมดศักดิ์ศรี
ค่ำดึกดื่นตืนลืมดื่มดีกรี
ซาชีวีซึมเซา...เหงาเหลือเกิน
รพีกาญจน์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
