อดีตกาลผ่านมาน้ำตาตก
เหมือนถูกชกอกคว่ำยังจำมั่น
วันที่ถูกทอดทิ้งไม่พิงกัน
วันสัมพันธ์หลุดลอยที่ดอยตุง
เริ่มรักกันหวานชื่นทุกคืนค่ำ
ฟ้าจะแดงหรือดำจนย่ำรุ่ง
พี่จำพรากจากเอื้องเข้าเมืองกรุง
เพื่อพยุงชีวีที่ใกล้จม
เพียงไม่นานได้ข่าวเจ้ามีใหม่
เปลี่ยนดวงใจเป็นอื่นพี่ขื่นขม
ยังโชคดีมีสาวเข้าเชยชม
จึ่งรื่นรมย์ดมดอมพะยอมไพร
กลัวเหลือเกินกลัวรักจะหักล่ม
เพราะเอวกลมสวยนักน่ารักใคร่
กลัวคนอื่นแอบซ่อนเข้าชอนไช
กลัวทรามวัยจะเป็นเช่นเคยเจอ
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
